Jak wychowywać dziecko? Świadomie!

Okres dojrzewania to trudny czas zarówno dla samych nastolatków jak i ich rodziców. Często trudno im nadążyć za zmianami, jakie przechodzi dziecko. Właśnie już nie dziecko. Słowa takie jak synuś, moje maleństwo, córcia, moje dziecko - budzą w nastolatku złość i oburzenie. Często matki nie zauważają, że ich dziecko staje się coraz większe i nabywa umiejętności wyrażania swoich potrzeb, myśli, oczekiwań.  - Marysia nie lubi słodyczy i nie ma ochoty na czekoladkę .  - Zamknij okno, bo mojemu dziecku jest zimno .  Rodzice często wyręczają dziecko w komunikacji z innymi dorosłymi mówiąc czego ono potrzebuje, na co ma ochotę, a na co nie...

Kolejnym etapem w dojrzałości emocjonalnej Twojego dziecka, po tym jak nauczy się zauważać swoje stany i emocje oraz je nazywać, jest radzenie sobie z emocjami. Najpierw zaczyna nazywać swoje stany w trzeciej osobie, choć o sobie :) - i możesz usłyszeć: - Adzia am! - i juz wesz, że Ada jest głodna. :) Zanim dziecko nauczy się dostrzegać i komunikować konstruktywnie swoją złość, mogą minąć długie lata, bo emocje działają jak błyskawica, a my dajemy się wciągnąć w burzę, zamiast rozłożyć parasol dystansu :) i spokojnie zareagować.  Być może zdążysz się zmartwić, na kogo ono wyrośnie, kiedy widzisz, jak często się złości, wpada w furię, zmyśla, przywłaszcza sobie cudze rzeczy. W swojej naiwności i niewiedzy, zanim nauczy się zasad,  dziecko kieruje się pierwszym impulsem, jaki się pojawi. Nie zastanawia się nad długofalowymi skutkami swojego zachowania, nad konsekwencjami...

Od czego zależy poczucie własnej wartości u dzieci? Jedne dzieci są przebojowe, otwarte, chętnie podejmują nowe wyzwania. Inne wolą siedzieć spokojnie i obserwować świat. Jedne radzą sobie z trudnościami, a niepowodzenia traktują jak wyzwania, inne bardzo przeżywają porażki lub unikają sytuacji trudnych. Jedne postępują w zgodzie z zasadą: Padłaś, to się podnieś, popraw koronę i dalej działaj . Inne wysyłają światu komunikat: Nikt mnie nie widzi, nikt nie dostrzega, jestem nic nie warta. Od czego to zależy? Od czego zależy poczucie własnej wartości? Przecież dzieci nie rodzą się z niskim poziomem samoakceptacji...

W tej części cyklu na temat rozwoju emocjonalnego dziecka przygotowałam dla was kilka wskazówek i jedno mocne ćwiczenie, które uczy dzieci nazywania emocji. „Całe nasze życie, to życie w sferze słów. Tyle widzimy, ile potrafimy nazwać” - napisał Grzegorz Leszczyński. Język jest zarówno zwierciadłem duszy, jak i narzędziem poznania świata zewnętrznego i wewnętrznego. A to, czego nie umiemy nazwać… ignorujemy, w pewnym sensie nie istnieje. Poprzednią część znajdziesz tutaj . Wskazówka 1. Wszystko zaczyna się od nas samych. Jeśli i my chcemy robić postępy w rozwoju emocjonalnym, starajmy się w naszych rozmowach z bliskimi opisywać zwłaszcza te uczucia, które trudno nam nazwać. Szukajmy dla nich imion, wydrukujmy sobie listę emocji. Gdy potrafimy nazwać swoje stany emocjonalne, możemy je zrozumieć i próbować odnaleźć sens w gąszczu emocji. Podobnie mają dzieci. Dzięki temu będzie nam łatwiej zrozumieć naszego partnera, dzieci i innych ludzi. Często zapytani o to, jak spędziliśmy czas, j

To chyba statystycznie najczęstsze pytania rodziców: -         Jak było w przedszkolu? Byłeś grzeczny? Co było na obiad? Wszystko zjadłeś? -         Jak było w szkole? Co zadane? Byłeś grzeczny? Pani wpisała uwagę? -         Jak było na uczelni? Kiedy kolokwium? Kiedy egzamin? Rodzice chcą wiedzieć, jak ich dziecko zachowywało się w przedszkolu, czy nie sprawiało kłopotów, czy wyszło stamtąd najedzone. Pytają czy dziecko zachowywało się grzecznie w szkole, co ma zadane, czy nie będą wzywani przez wychowawcę, bo w zeszycie uwag pojawiło się niebezpiecznie wiele wpisów.           Dziecko szybko uczy się, jak odpowiadać na takie pytania:  - W szkole było fajnie/dobrze/w porzo...  - Tak, byłem grzeczny. Nie, nic nie ma na zadanie...  I znika w swoim pokoju, by włączyć komputer. Potem słychać narzekania, że dziecko nie chce rozmawiać, że unika kontaktu, że rodzice, choć pytają, nie wiedzą, co dzieje się w życiu ich dziecka. Oczywiście do pytań o uczelnię i kolokwium p

Od tego, w jakiej sytuacji pojawiają się emocje i czy sprawiają Ci przyjemność czy przykrość zależy, jak je ocenisz. Zaś od tego jak je ocenisz, zależy zazwyczaj to, jak sobie z nimi radzisz. Uczucia, które są niewygodne (to te nazywane negatywnymi) sprawiają rodzicom i dzieciom większy problem. Trudniej je zaakceptować i trudniej sensownie, konstruktywnie na nie zareagować. Możesz mieć kłopot z zaakceptowaniem tych uczuć u dzieci. Ten sam kłopot może mieć dziecko z tymi uczuciami. Drugi etap nauki Inteligencji Emocjonalnej to radzenie sobie z emocjami.  O tym jak rodzice poradzą sobie z zachowaniem dziecka, zdecyduje to, jak rodzice radzą sobie z własnymi emocjami. Dlatego, jeśli chcesz pomóc swojemu dziecku lepiej radzić sobie z emocjami - zacznij od siebie. Zrozum siebie. Przyjrzyj się swoim emocjom. Swoim reakcjom... Nie jest to najłatwiejsze. Potrzeba do tego uważności. Zatrzymania na moment i zastanowienia się czy to uczucie, które mam w sobie to na pewno złość? A może r

Kiedy dwulatek mówi swoje pierwsze „nie”, rodzice są tak zdziwieni, jakby przemówił co najmniej mebel. I nie zawsze wiedzą, co z tym „fantem” zrobić.  Czasem rodzicom wydaje się, że ich dziecko (szczególnie takie w wieku dwóch – czterech lat) to taki szczególny rodzaj mówiącej lalki. Skupieni na swojej rodzicielskiej roli, myślą tylko o tym, jak tę rolę dobrze wypełnić, jak „ulepić” wymarzone dziecko, które swoim zachowaniem „zaświadczy” o wysokich kompetencjach rodziców i ich rozległej wiedzy oraz talencie wychowawczym. -         Chcę, aby moje dziecko nie jadło słodyczy. -         Chcę, aby moje dziecko nie oglądało telewizji. -         Chcę, aby dobrze się uczyło, grało na skrzypcach. Nie przesiadywało godzinami na facebooku, zawsze myło ręce przed jedzeniem, mówiło „dzień dobry” sąsiadom, grzecznie się kładło spać o 19.30 i nie sprawiało kłopotów... Co w tym złego? Rodzice pragną wychować dziecko jak najlepiej, dać mu to, co powinni, aby jego rozwój był zgodny z ich ma

Przedstawiam wam dzisiaj drugą część ćwiczeń z inteligencji emocjonalnej dla dzieci, których celem jest pokazanie szerzej świata uczuć, ukazanie wachlarza emocji, jakimi dziecko i rodzic dysponuje i jest przy okazji świetną zabawą. Przygotowanie materiałów to też dobra sposobność, by spędzić z dzieckiem miło czas.  Poniższe ćwiczenia zachęcają dzieci do wyrażania uczuć, do poszukiwania ich w sobie. Uczą nazywania emocji oraz stanów. Pozwalają w bezpiecznej atmosferze wyrazić smutki i problemy. Stwarzają sprzyjające warunki, aby się otworzyć. Jest to również okazja dla nas rodziców, do poznania bliżej naszych dzieci i przekazania im zrozumienia i akceptacji. ĆWICZENIE INTELIGENCJI EMOCJONALNEJ U DZIECI W WIEKU 3-11 LAT "Podróż do krainy fantazji" -  Czas: 5 min. Dzieci podobnie jak dorośli czasem czują się małe, nic nie znaczące i przytłoczone wymaganiami. Jest to chwila, w której najchętniej schowalibyśmy się przed innymi i szukamy schronienia przed światem zewnętrznym.